El Calafate - El Chalten

Hi allemaal,

Ten eerste, allemaal heel erg bedankt voor alle lieve berichtjes!:) zo voelen we ons, ondanks de afstand, niet zo ver weg :)

Zaterdag 11 november
Vandaag hebben we Chili achter ons gelaten en zijn we de grens over gegaan naar Argentinië. De grensovergang duurde ongeveer een uur, we hebben 4 loketjes gezien en onze camper is gecontroleerd, maar verder zijn we vlekkeloos het land weer ingekomen :) We hebben gelijk boodschappen gedaan en getankt, want voor 8 euro zit hier je tank vol, schitterende prijzen toch! Maar nadat we het dorpje achter ons lieten, zaten we een hele tijd in niemandsland. Ik kon het me eerst niet voorstellen, maar je ziet urenlang echt niks. Alleen maar bergen, condor vogels en af en toe lama's. We konden 90 kilometer afsnijden door een provinciale weg te nemen, dus zonder te denken namen we deze weg. Maar we kwamen er direct achter waarom deze route niet stond aangegeven... 60 kilometer lang alleen maar zand, stenen, gaten en modder. De eerste 20 kilometer waren het ergst, óf we raakte er daarna aan gewend ;) ooh maar die eerste kilometers weer op asfalt... heerlijk! Om half 6 kwamen we eindelijk aan op onze bestemming, El Calafate. De camping die we hadden opgezocht bleek vergane glorie, dus we hebben de camper neergezet en zijn snel naar het centrum gelopen. Het dorpje is overspoeld met toeristen (Amerikanen en Brazilianen) in hippe wintersportkleding die rondhangen in één van de vele bars of high class wine bars. En ik had niet eens m'n haar gewassen.. je snapt, hier voelde we ons niet helemaal thuis. We wilde wel graag op onze verloving proosten dus dit hebben we gedaan in een café, waarna we op Argentijnse tijden, om half 9 gingen avondeten in een restaurant.

Zondag 12 november
Vandaag gingen we doen waar iedereen in El Calafate voor komt; naar de Perito Moreno gletsjer. De gletsjer is heel groot maar helaas wordt ie sinds 2020 steeds iets kleiner. Alsnog erg imposant met z'n 70 meter hoogte en 4,5 kilometer breedte. En die vallende stukken ijs zijn dan wel weer spectaculair. We besloten in het Nationaal Park te blijven en te overnachten bij een camping, zo'n uur rijden vanaf de gletsjer, natuurlijk weer over een onverharde weg :) we kruisden een brug die zoveel kraakte dat we ons afvroegen hoe zwaar die brug kan tillen. En daarna stond een deel van de weg onder water. Op hoop van zegen en met volle vaart dan maar recht door het water heen. Het liep goed af, en de onderkant van de auto is weer schoon. De camping was alle moeite waard. We kregen een mooie beschutte plek, vlak bij een rivier met onze eigen barbecue, picknicktafel en verlichting. Alle locals uit El Calafate spendeerde hier hun weekend met vissen en voetballen, maar na 8 uur stonden we hier praktisch alleen. 'S avonds aten we het dagmenu bij het keukentje, "gewoon" ravioli. De tv ging hier plots aan en de hele familie kwam voor de tv staan, het politieke debat begon! Je kon duidelijk merken voor wie ze waren, bij de één luisterden ze aandachtig, toen de andere partij sprak, liepen ze weg. Dat weerspiegelt goed de verdeling hier. De politiek is een erg gevoelig onderwerp met een enorm effect op de inflatie (en dus ook onze wisselkoers). Ze zijn ook erg gepassioneerd en temperamentvol, het debat ging er verhit aan toe.

Maandag 13 november
We gingen terug naar El Calafate want daar zit een Western Union waar we voor een gunstige koers geld konden ophalen. Om 12:45 uur gingen we hierheen er een stond een enorme rij. Na 25 minuten schoven we eindelijk 30 centimeter naar voren. Toen we praktisch voor de deur van het pand stonden, om 14:45 uur, kwamen ze naar buiten dat het geld op was! Shit, wat nu? We hadden nog welgeteld 3 euro en we wilden eigenlijk zo snel mogelijk weg uit El Calafate. We hadden echt het geld nodig dus moesten we wachten tot morgen. We hebben de camper geparkeerd achter een tankstation wat vaker gebruikt wordt als gratis "camping". Voor de lunch hadden we nog wel wat sneetjes brood, maar we hadden geen avondeten. We besloten naar een bar te gaan en daar hebben we gewoon héél lang gezeten. Zo zaten we warm, en hoefden we maar één keer af te rekenen met onze creditcard. Met onze kaart betalen we hier meer dan het dubbele dan met cash. Maar nood breekt wetten.

Dinsdag 14 november
We werden wakker en zijn gelijk naar de Western Union gegaan. Om half 8 waren we er en waren we nummer 4 in de rij. Het was best gezellig met z'n allen zo vroeg in de ochtend. We hadden genoeg tijd om elkaar te leren kennen, want om 9:45 uur werd het geld pas naar binnen gebracht. Dit gebeurde trouwens gewoon door een mannetje met een groene zak onder z'n arm, geen security nodig. Om 10:15 uur kregen we eindelijk onze stapels met geld overhandigd, wat waren we opgelucht (en een beetje onderkoeld en we moesten ook nodig plassen!). We zeiden onze nieuwe vrienden, onze "western union familie" gedag en konden tanken. De eerste 10,- was weer uitgegeven. Maar, we konden door! We verlieten El Calafate en moesten 214 kilometer rijden naar het volgende dorp; El Chaltén. Onderweg was er weer niks te zien, op dode lama's na, en als gevolg daarvan, ook veel condors. In El Chaltén hadden we wél een leuke camping. Het is hier heel koud, het sneeuwt en ijzelt, met een snijdende wind. Gelukkig is er een gezamelijke keuken om ons op te warmen. We zijn nog uit eten geweest waar lokale muziek werd gemaakt, dus helemaal leuk hier. De sfeer is zoveel beter, veel rustiger en allemaal mensen die komen wandelen in de prachtige natuur hier.

Woensdag 15 november
Het was een erg koude nacht, de ijzel stond op de ramen toen we wakker werden, maar het beloofde een mooie dag te worden. Vandaag gingen we wandelen naar Laguna de los Tres om de Fitz Roy berg te zien. Deze berg zit vaak in de wolken, maar zo'n 4 keer maand laat hij zich zien. Om half 9 vertrokken we aan de 20 kilometer lange wandeling waar we zo'n 8 uur over doen. Half 9 was prime time, want het was erg druk met mensen op het pad. We hebben onze tijd besteed aan het proberen in te halen van trage mensen. Alle respect, maar we moesten nog helemaal naar boven! We liepen in treintjes en bij elke boomstronk of ander obstakel moesten we wachten. Niet onze stijl. Na het overslaan van uitzichtpuntjes liepen we eindelijk even alleen, precies door een besneeuwd bos. Maar snel kwamen we weer bij het volgende treintje. Door de combinatie sneeuw en zanderig pad, veranderde het pad in modder. Zoals Jochem Meyer zou zeggen "iel, je zit helemaal under de mudder". Een uitspraak die meer dan eens is langsgekomen ;) Maar verder was het wel echt winterwonderland, langs bosjes met sneeuw. Na het bos kwamen in de vallei met open stukken. Het was ondertussen 11 uur en vanaf nu begon het moeilijke deel van de wandeling. Er stond ook een bord; ben je fit, heb je de juiste schoenen etc etc. Met andere woorden; dit pad is moeilijk. We moesten gelijk een heel stuk klimmen over stenen en rotsen, en hoe hoger we kwamen hoe meer sneeuw er lag. Door alle platgelopen sneeuw veranderde het pad in een ijsbaan waar we geen grip op hadden. Hier zat de uitdaging in. Het was soms echt op handen en voeten naar boven. Na 5 kwartier ploeteren kwamen we eindelijk in een dik pak sneeuw, met grip! En toen waren we ook snel op de top. Wat een tocht! Was het karma omdat ik zei dat de Torres del Paine niet zo zwaar was? Dit leek meer op het niveautje Rinjani, inclusief kleine steentjes waarin je wegzakte. We zijn in ieder geval aan onze trekken gekomen. Helaas was het zo bewolkt bovenop dat we geen Fitz Roy berg zagen. We hadden wel zicht op een prachtig blauw meer dat de bergen reflecteerde. Hier hebben we geluncht en toen moesten we weer naar beneden. Gelukkig zette de dooi in en was het pad veel beter te bewandelen. Helaas wilde heel veel mensen naar beneden waardoor we letterlijk in de file stonden. Mensen haalden de gekste capriolen uit om naar beneden te komen, over kwetsbaar gebied. De mensen die omhoog wilden kwamen er niet door. Belachelijk, het was een gekkenhuis. We besloten het rustig aan te doen en een uitstapje te maken naar een gletsjer, waar het lekker rustig was. Win win! Het pad vandaag is dus dezelfde weg heen en terug, volgens mij zoals alle wandelroutes in Patagonië. Maar toen we terugliepen keken we steeds naar de Fitz Roy want de bewolking verdween langzaam. Steeds wachtte we even met de gedachte "komt ie nu tevoorschijn?". Uiteindelijk zijn we op rotsen gaan zitten waar heel veel mensen hopend aan het wachten waren op het schouwspel. 2 keer was de berg heel goed te zien, maar steeds bleven er wat wolken aan vast plakken. Maar wij waren tevreden, we hebben hem gezien! Terug liepen we dezelfde route maar het voelde heel anders, alle sneeuw was namelijk verdwenen. Om 18:00 uur waren we weer terug op de camping. We gingen vandaag zelf koken, om onze pannen te testen. Ze zijn niet groot, maar they get the job done. Nu nog lekkere recepten want de supermarkten hebben niet veel keuze. Moe maar voldaan doken we in onze slaapzak.

Donderdag 16 november
Vandaag hadden we voor het eerst een druilerige dag dus de regenjas mocht uit de tas. Wat gaan we doen? Toch maar besloten om even te wandelen naar een uitkijkpunt. Dit bleek toch een grotere klim dan gedacht! Maar het was een kort pad en we keken al snel over El Chaltén uit. Uitzicht: meh.. dus hup, door naar het volgende punt. Dit leek er meer op: uitzicht over de vallei waar we dinsdag aan kwamen rijden. Inclusief het meer ernaast. Prachtig! Toen weer door de harde wind en regen bergafwaarts terug naar het dorp. Vanwege de dikke bewolking besloten we om niet naar een gletsjer te rijden, hier zouden we weinig van zien. Dus een mooie middag voor de was, blog schrijven, bellen met thuis, en om een drankje te doen met empanadas. 'S avonds zijn we naar een bar geweest met een frans koppel die we in de rij van de Western Union hebben ontmoet. Ons eerste avondje uit was heel gezellig!

Vrijdag 17 november
Vandaag hebben we weer een mooie lange wandeling gemaakt naar Cerro Torre. Erg vergelijkbaar met de Fitz Roy wandeling qua natuur, maar veel minder zwaar en véél rustiger. Alsnog waren we de hele dag zoet met deze 22 kilometer lange wandeling. Het was een aangename wandeling met goede paden en gelukkig weinig modder. We volgde Maps.me als routeplanner en die gaf ons de snelste route in plaats van de officiële route. We hadden dus even een privé wandelpad :). Net zoals de Fitz Roy zat ook deze berg in de wolken, maar gelukkig liet hij zich ook even zien! Het laatste uurtje van de wandeling was weer bestempeld als een zware wandeling, dus nu was ik goed voorbereied en bewapend met 2 wandelstokken, maar dat bleek niet nodig. We liepen over een richel richting een prachtig uitzicht op een gletsjer. Daar krijgen we nooit genoeg van. We hebben daar heerlijk een broodje gegeten, er zijn ergere uitzichten kan ik je vertellen. Onze energie was weer aangevuld dus op ons lekkere tempootje zijn we weer in 3.5 uur naar beneden gevlogen. 'S avonds hebben we heerlijk gegeten. Ik ben toch overstag gegaan, ik heb lama gegeten. Toch best lekker.

En wat nu? We laten morgen El Chaltén weer achter ons, met een beetje pijn in ons hart. Maar we hebben nog maar 1,5 week voordat de camper weer ingeleverd moet zijn. Morgen gaan we de grens weer over naar Chili waar we een deel van de Carretera Austral zullen meepakken. We gaan veel kilometers vreten. Maar daarover later meer ;) Tot volgende week! (Klinkt net zoals bij "3 op reis" toch?)

Liefs!