Grote hoogtes en hoogtepunten

Hallo allemaal, hierbij het laatste verslag over Bolivia. We zijn vandaag namelijk de grens overgestoken naar Peru. We hebben echt een te gekke tijd gehad in Bolivia en hebben de mensen hier in onze harten gesloten. Dus met een beetje pijn in ons hart laten we Bolivia achter ons en gaan we weer een nieuw land ontdekken. Maar eerst nog al onze avonturen van de afgelopen week:

Woensdag 13 december 

We zitten in een lokaal dorpje Torotoro, midden in het nationale park Torotoro. Met een stel vanuit ons hotel gingen we vandaag door het park wandelen, samen met een gids. Vlak buiten Torotoro zijn dinosaurus voetafdrukken dus dat was de eerste stop. In Sucre hebben we dit ook al gedaan en dat ging toch iets professioneler ;) Daarna reden we naar het startpunt van onze wandeling. We liepen door een droge rivierbedding waar over 1 of 2 maanden watervallen zijn. We liepen naar een uitkijkpunt over een canyon die 250 meter diep was. De "muren" waren kaarsrecht en bovenop vlogen gieren. Toen was het tijd voor ons om af te dalen, de canyon in. Middels veel ongelijke traptreden die funest zijn voor je knieën liepen we al snel beneden. Hier liep een klein riviertje waar we makkelijk overheen konden klimmen over de grote rotsen die ernaast lagen. Onze eindbestemming was een waterval waar we konden zwemmen. Het water stond laag dus het was niet heel indrukwekkend, en het water was super koud. Na een pauze kozen we voor de lange route terug door de canyon. Eerst moesten we een heel stuk klimmen in de warmte, we konden wel merken dat dit weer een stuk hoger lag dan Santa Cruz. Daarna mochten we echt klauteren over de rotsen, dieper de canyon in. Opeens konden we niet verder, het waterniveau was gestegen dus onze route was niet meer begaanbaar. Langs de canyonwand klommen we een stuk omhoog om halverwege de wand een ander pad te volgen. Daar kwamen we langs een kleine grot en een prachtige waterval. Vlak voor de waterval moesten we een grot in, waar die lange Nederlanders natuurlijk doorheen moesten kruipen. Tim keek nog of hij door een gat kon kruipen, maar besloot toen toch maar dat dat onverstandig was. We moesten na de grot nog een stuk stijgen om bovenop de canyon te komen. Vlak onder de rand hebben we even geluncht. Na de lunch zag onze gids een hele kleine slang op een rots liggen. Wij waren niet zo onder de indruk maar de gids ging de slang met een stok te lijf. Het blijkt; hoe kleiner de slang, hoe giftiger. Eenmaal bovenop de canyon waren heel veel dinosaurus afdrukken. Dit keer waren ze niet afgezet, we mochten er gewoon overheen lopen. Door de erosie hier verdwijnen deze voetsporen toch, en komt er weer een nieuwe laag met voetafdrukken tevoorschijn. De wandeling was toen voorbij maar onze taxi was er nog niet. We liepen hem maar tegemoet want we moesten een bus naar Cochabamba om 3 uur hebben en het was al 14.45 uur. Om 15.05 waren we terug in het dorp en we liepen dus snel naar ons hotel waar we opgehaald zouden worden. Onderweg zag ik opeens iets in mijn ooghoek "wat is dat nou?" Ik registreerde 2 smalle benen. Een vrouw stond voorover gebukt, haar kleurrijke jurk over haar bovenlijf geslagen, met haar kont onze kant op. Langzaam kwam er iets bruins tussen haar benen vandaan. "Gadverdamme, gebeurt er nu echt wat ik denk dat er gebeurt?!" Jep, we waren getuigen van een poepende vrouw op straat. De eerste keer dat we echt even een cultuurshock ervaarden! Dat beeld is nog steeds niet van mijn netvlies af... lichtelijk getraumatiseerd kwamen we in ons hotel en het bleek dat de chaffeur 10 min geleden al was geweest. Maar de eigenaar ging even bellen en niet veel later stapte we in het busje terug naar de grote stad, Cochabamba. Daar kwamen we 's avonds aan en hebben we verder alleen nog gegeten. We aten bij een Rock Café waar ze o.a. Status Quo draaide, en het eten was lekker, dus wij waren helemaal tevreden. 

Donderdag 14 december 

Vandaag ging de wekker om 6:15 zodat we de bus konden pakken van half 8 naar La Paz. Dit was een lange reisdag maar we hadden besloten geen nachtbussen meer te nemen in Bolivia. Onze nachtrust is ons te dierbaar. We zaten vooraan in de dubbeldekker bus dus we konden lekker genieten van het landschap. Na een uur waren we nog Cochabamba niet uit, en toen stopte we ook nog langs kraampjes zodat ongeveer 20 verkopers de bus in konden om hun etenswaren te verkopen. Toen we uit de stad reden veranderde het landschap in bergen, we stegen flink dus het ging niet heel vlot. Er reden veel vrachtwagens die bijna niet vooruit kwamen en veel auto's haalden in op de bochtige weg. Twee keer ging het bijna mis met een kamikaze inhaalmanoeuvre van een tegenligger, maar iedereen heeft het gelukkig overleefd. Er rijden hier super oude volvo vrachtwagens die afgeschreven zijn in Europa, maar de teksten uit Duitsland, Engeland en Nederland staan nog op de cabine. Er kwam een vrachtwagen voorbij uit Giesbeek en we zagen zelfs een Jos Verberk vrachtwagen rijden! Toeval bestaat niet. De bus klom naar 4000 meter hoogte en daarna werd het landschap platter. Het weer werd wel steeds slechter, de donkere wolken rolden onze kant op en we kregen veel regen. 'S middags arriveerde we in de voorstad van La Paz en dat verkeer was het toppunt van chaos. Iedereen blokkeerde elkaar, het stond helemaal vast. Onze buschauffeur nam een afsnijroute over een zandweg vol gaten. Tegen 4e zagen we eindelijk het centrum van La Paz. Van het busstation pakte we een taxi naar ons hotel. Deze taxi had zijn beste tijd gehad, dit waren waarschijnlijk zijn laatste kilometers. We zaten zowat op de grond, het rook naar benzine en de motor trok het haast niet toen we heuvelop reden. Na een half uur waren we gelukkig heelhuids aangekomen. We slapen in een boutique hotel wat eigenlijk een soort museum is met allemaal antieke meubels. Onze kamer had een mega breed bed en dat was een verademing! Vaak slapen we in een bedje van 130 cm breed. Het regende in La Paz dus we hebben verder niets meer gedaan, behalve op de hoek van de straat bij de italiaan gegeten. 

Vrijdag 15 december 

Het was droog en vandaag gingen we een free walking tour door La Paz doen. De gids vertelde allemaal sappige verhalen of lokale legendes dus het was heel leuk. Hij nam ons mee over de markt en vertelde dat iedereen zijn vaste verkoper heeft. Owee als je vreemdgaat! Ook gingen we naar de heksenmarkt waar ze lama foetussen verkopen. Mensen offeren een lama foetus aan moeder aarde (hier heet ze Pachamama) als ze een huis gaan bouwen, zo blijft het huis staan in voorspoed. Bij gebouwen boven de 10 verdiepingen is een lama niet voldoende en offeren ze iets groters. Een zwerver wordt van straat geplukt en krijgt alcohol en eten aangeboden totdat hij buiten westen is, daarna wordt hij levend begraven onder beton. Ze zien het niet als moord, want moeder aarde neemt het leven ;) in de winkeltjes verkopen ze naast foetussen ook kruiden en sapjes voor alles. Voor liefde, carrière, geld, libido, alles wat je maar kan bedenken. De plaatjes op de kruiden waren ook erg expliciet, zeker die voor het sexleven. De tour bracht ons ook naar een katholieke kerk en een plein waar de overheid zit. De gids vertelde veel over de presidenten en de politiek. Erg interessant om dat eens op internet op te zoeken, ze slijten zo'n 1 president elke 2 jaar. Daarna hebben we het transportmiddel gepakt wat de enorme stad aan elkaar verbindt: de kabelbaan. We zijn naar de wijk El Alto gegaan, wat op 4130 meter hoogte ligt, daar popten onze oren weer lekker van. We stapte niet uit want het is daar niet heel veilig, maar onderweg konden we over de hele stad kijken. In 10 minuten waren we boven, waar ze voorheen zo'n 1-2 uur over deden. Ze zijn super trots op de kabelbaan en op bij alle opstappunten staat om de paar meter een schoonmaker. Eenmaal terug in onze wijk hebben we rustig aan gedaan en bij een Spaans restaurant gegeten. 

Zaterdag 16 december 

Vandaag was weer een hoogtepunt voor ons, letterlijk en figuurlijk. We gingen mountainbiken over Death Road. Eens de meest dodelijke weg ter wereld, maar sinds een tiental jaren hebben ze een veiligere weg gebouwd. Nu wordt de weg alleen nog maar gebruikt voor toeristen die een adrenaline kick willen, zoals wij! Om 7 uur werden we opgehaald en zagen we veel dezelfde gezichten van de tour gisteren, erg gezellig! Toen iedereen was opgepikt, kregen we ontbijt en reden we naar 4700 meter hoogte. Daar begon de tour, we kregen een uitgebreide veiligheidsvoorlichting want per jaar overlijdt er toch nog wel 1 toerist.. We kregen een pak aan en mochten onze mountainbike testen. Toen alles goed was begon onze rit bergafwaarts. Het eerste deel was over asfalt, tussen het verkeer. We zoefte met hoge snelheid naar beneden door de bochten. Opeens werd het heel mistig en zagen we niets meer, behalve de witte lijn op de weg. Na ongeveer 1 of 1,5 uur stapte we weer in onze bus, er kwam namelijk een deel bergopwaarts aan, dit hoefden we niet te fietsen. Het asfalt hield op en we reden naar de start van Death Road. Toepasselijk draaide onze hilarische gids "it's the final countdown" en iedereen maakte zich klaar. De veiligheid stond echt voorop en we reden steeds korte etappes. Voor elke etappe kregen we een briefing wat we konden verwachten en waar we op moesten letten onderweg. De weg is heel smal en bestaat uit steentjes en rotsen, dat is wel ff anders dan het gladde asfalt. Na de eerste paar meters brak mijn rem aan 1 kant af, toch wel een cruciaal onderdeel hier! Maar de gids ging het maken en ik kreeg zijn mountainbike mee om verder te gaan. Naast de weg was direct de afgrond, maar je zag weinig door de mist. We hadden ook een beetje regen waardoor de weg wat glibberiger was. Maar de route was ook super mooi, heel groen, met veel watervallen. Bij onze vele stops maakte we foto's en hoorde we verhalen over Death Road. We fietsen ook een paar keer onder watervallen door, en door riviertjes. Iedereen was tot op z'n ondergoed nat, maar dat mocht de pret niet drukken. Tim fietste net zo hard als de gids voorop, ik kwam daar achteraan en daarna kwam de rest. Een turkse dame vond het doodeng en fietste heeeel langzaam. Tijdens een lange etappe fietste ik helemaal alleen, door prachtige natuur, op mijn fietsie. Gelukkiger kon je me niet maken, het was echt fantastisch! Richting het einde van Death Road werd de weg breder en makkelijker, en zagen we ook meer huizen. Na alleen maar bergafwaarts te hebben gefietst verzuurde onze onderarmen al van het inknijpen van de remmen. Op het einde mochten we soms wat trappen, en konden de armen even rusten. We waren nu aangekomen in de jungle op 1200 meter hoogte, we zijn dus in totaal 3500 meter gedaald! Het aller laatste stuk was stijl omhoog en dat nekte ons allemaal. Helemaal uitgeput kwamen we aan op ons eindpunt: een huis met een zwembad en koud bier! Met z'n alle doken we in het zwembad om af te koelen en na te praten. We kregen nog een zeer uitgebreide lunch (of vroeg diner) en om 6 uur was het tijd om terug naar La Paz te gaan. We pakte natuurlijk de veilige nieuwe weg terug! Na een half uur hoorde we opeens lucht ontsnappen uit een band en stopte we in de berm, een lekke band! Gelukkig hadden ze de band verwisseld vlak voordat het donker werd. Om half 10 waren we weer in La Paz maar er was een kerstparade waardoor de halve stad was afgesloten. We hebben er 3 kwartier over gedaan om bij ons hotel te komen. Om de tijd te doden liet de gids filmpjes zien van ongelukken op Death Road. Erg fijn om die pas achteraf te zien! Maar wat was dit een gave ervaring, dit gaan we nooit meer vergeten! 

Zondag 17 december 

Om 5:30 uur stond onze wekker zodat we even met de jarige Bart en Thijs konden videobellen. Om half 7 stond onze taxi al klaar, vorige keer duurde het namelijk een half uur. Nu stonden we echter na 5 minuten op het busstation. We hebben de bus geboekt naar Copacabana (dat klinkt jullie vast bekend, maar dat is het strand in Brazilië). Copacabana is een klein slaperig dorpje aan het hoogste bevaarbare meer ter wereld; het Titicaca meer. De bus zou om half 8 vertrekken, maar dit werd half 9... Onderweg moesten we de "pont" nemen. De bus ging op een houten vlot en alle mensen gingen met bootjes naar de overkant. Stipt 12 uur, volgens planning, kwamen we aan in Copacabana. We kochten een bootticket om om half 2 naar het eiland Isla del Sol te gaan (eiland van de zon). De boot ging erg langzaam waardoor de tocht 1.5 uur duurde. Eenmaal op het eiland lag het dorp waar we gingen slapen bovenop een heuvel. Hiervoor moesten we 222 treden van een Inca trap beklimmen met onze backpacks op. Klein detail, we zitten nog steeds op 4000 meter hoogte. Heel rustig klommen we naar boven, maar we kwamen helemaal uitgeput aan in ons hotel. "Rusten jullie eerst maar lekker uit" zei de eigenaresse, dus we zijn lekker op bed geploft. Onze kamer heeft wel een fantastisch uitzicht over het dorp en het meer, daar deden we het voor! Zonsondergang gingen we kijken vanuit een restaurant maar helaas was het te bewolkt. We kijken op Peru, dat is aan de overkant van het meer. Het onweerde daar pittig. Tegen de tijd dat we ons uitgebreide menu op hadden, begon het bij ons ook te waaien, toen te regenen en ook te onweren. Rennen bleek nu toch wel een goed idee. Het bliksemde zo hard dat we binnen een paar minuten in ons hotel waren. 

Maandag 18 december 

Vandaag gingen we wandelen over het eiland. Het eiland leeft nog in het verleden, er zijn geen wegen en er zijn dus ook geen gemotoriseerde voertuigen. Alles doen ze hier met ezels. Er zijn hier meer schapen en ezels dan mensen en alle paden bestaan uit grote stenen. Onze wandeling ging richting de noordkant van het eiland. Heen liepen we over het midden van het eiland en terug gingen we langs de kust. In het noorden lag een ruïne en een hoge berg. Ik weet niet meer wie had bedacht dat het leuk was om de berg te beklimmen, maar toch hebben we het gedaan. Adembenemend in de letterlijke zin van het woord. Langs de kust van het eiland waren dorpjes en in één daarvan hebben we geluncht. Daarna volgden nog meer dorpjes waardoor we vaak moesten stijgen en dalen. De zon scheen ook heel fel waardoor het een vermoeiende tocht was. We zijn in totaal van 10:00 tot 17:00 uur onderweg geweest. 'S avonds zijn we uit eten geweest bij een restaurant zonder verlichting, we hadden dus een romantisch diner bij kaarslicht.

Dinsdag 19 december

Vandaag verlieten we Isla del Sol weer. Sterker nog, we verlieten zelfs Bolivia. Met de boot zijn we terug naar Copacabana gevaren en daar hebben we de bus genomen naar Puno, een stad in Peru. De grens van Bolivia en Peru was een half uurtje vanaf Copacabana. De grensovergang ging redelijk soepel, maar het duurde alsnog lang. Gelukkig betreden we een nieuwe tijdzone dus kregen we het verloren uur weer terug. We hebben nu 6 uur tijdverschil met Nederland. De wegen zijn in Peru een stuk slechter en door de vele wegwerkzaamheden hebben we even in de file gestaan. Eenmaal in Puno aangekomen regende het dus hebben we superdeluxe de taxi naar ons hotel genomen. Onze kamer is weer mega, midden in het centrum. 

We hebben dus officieel Bolivia afgesloten en we zijn aangekomen in Peru. Morgen gaan we naar de Colca Canyon om te wandelen, het schijnt daar prachtig te zijn. We laten ons weer verrassen, jullie ook?