Als de wielen maar draaien

Welkom op het reisverslag van onze 4e week alweer. De tijd vliegt! Het was wel een bevlogen week, maar daar horen jullie alles over hieronder. Veel leesplezier (het mag ook in etappes gelezen worden hoor!).

Zaterdag 18 november 

We verlieten vandaag El Chaltén om terug naar Chili te gaan. Thuis dachten we dat de grens een klein stukje rijden was van El Chaltén. Maar helaas is die grensovergang alleen voor wandelaars. Wij moesten 716 kilometer omrijden naar de volgende grensovergang. Zeg maar naar Luxemburg en weer terug. Volgens Maps zouden we daar zo'n 9,5 uur over doen over de nationale snelweg. Maar helaas was deze snelweg ook 70 kilometer onverhard. Kan je het je voorstellen? Een paar tourbussen hier over heen, auto's en alle motoren. Gelukkig is dat het enige verkeer dat we tegenkomen. Toen we weer asfalt zagen waren we opgelucht maar dat was voor korte duur. We zaten relaxt naar buiten te staren toen we opeens in een (haast onzichtbaar) gat reden. Wij, en alles wat los in de auto lag, werden gelanceerd. Het maakt zo een kabaal dat we even een autocheck moesten doen. Pfoe, de bandjes waren nog heen, alleen was ons theekopje gesneuveld... We konden gelukkig door, wel met 40 km/u, zigzaggend langs alle gaten. Tim zei, en ik citeer: "ik had toch liever een grindpad dan dit". Gelukkig hadden we dit meegemaakt, anders had ik weinig te typen gehad. Het landschap was saai, heel erg saai. Zeker na 8 uur lang hetzelfde. In die tijd hebben we welgeteld 2 dorpjes gezien. Maar om half 6 kwamen we aan in een stad. Maar goed ook, want het benzine lampje knipperde al. Dit was natuurlijk vakkundig uitgerekend door de chaffeur ;). Na een volle tank moesten we nog door, we waren bijna bij de grens. Om 7 uur kwamen we er eindelijk aan. Onze bus werd minutieus doorzocht op kaas, groente en fruit, maar alles was goed. Na deze lange dag besloten we in het eerste stadje te bivakkeren op een camping. Dit was echt een super gave plek van een doe-het-zelfer die zelf een oude boot had omgetoverd tot hotelkamer. Het was een soort open lucht museum daar. Bij aankomst zagen we een Nederlands stel die we in Puerto Natales ook hadden gesproken, en zij waren gelukkig gelukkig ook in "dat ene enorme" gat gereden. Dat stelde ons toch gerust ;) 

Zondag 19 november

Vandaag begonnen we aan de Carretera Austral, de route in Chili die je gereden wilt hebben. En we werden direct verwend. Het uitzicht was echt mooier dan mooi. Ik heb constant foto's gemaakt van ons uitzicht. De weg was de hele dag onverhard, over bergen heen, omhoog en weer stijl naar beneden. Rechts van ons een prachtig meer, links hoge rotsachtige bergen. We hebben zelfs flamingo's gezien! De tijd heeft stilgestaan in de slaperige dorpjes waar we doorheen reden, alle boeren zwaaien. Het voelt alsof hier weinig mensen langsrijden. Na 3 uur kwamen we in een iets groter dorp waar we bij een heel ouderwets tankstation konden tanken. Ook gingen we naar de supermarkt. Aan de wachtende mannen ervoor vroegen we of de supermarkt wel open gaat op zondag? "Ik geloof het wel" was het antwoord. Steeds meer mannen verzamelde zich om de supermarkt totdat iemand aan kwam rijden. "Ik heb de supermarkt eigenaar gesproken, ze gaan niet open vandaag". Dat kan natuurlijk ook ;). Dus wij weer door, naar het volgende gehucht. Ook daar was de supermarkt dicht. We zijn maar naar de samenvloeiing van twee rivieren gereden, de enige toeristische trekpleister hier. Dit was wel prachtig. Een brede knalblauwe rivier kwam in een waterval naar beneden en vloeide met een andere (veel bruinigere) rivier samen. De waterkolken die daarvan ontstaan waren betoverend. Maar ondertussen knorde ons maagje wel. We zijn gestopt bij een restaurant langs de weg en hebben aangeklopt. Een dame met een bezem in haar hand deed de deur open. Het zag er gesloten uit. Ze vroeg of we koffie of lunch wilden. Nou, het liefste lunch. "Kom maar verder dan, ik heb kip of zalm". De stekker ging in de koelkast en we namen plaats in ons privé restaurant. Ze dook gelijk in de keuken om heerlijke kip voor ons klaar te maken. Zo behulpzaam is iedereen hier! Na veel bedankjes reden we door naar onze eindbestemming, Puerto Rio Tranquilo. De plek om naar de Blue Marble caves te gaan, maar ondertussen kwam het met bakken uit de hemel zetten. Niet echt best weer om te kayaken. En inderdaad, alle tours voor de komende dagen waren gecancelt door de regen. We zijn naar een camping gegaan, waarna ook de Nederlanders van gisteren binnen kwamen schuilen. We vertelde over ons niet-zo-succesvolle missie voor boodschappen en ze wilde gelijk voor ons vieren koken. Zo lief! We hebben heerlijk pasta gegeten. Ondertussen regende het alleen maar harder en harder, dus met onze natte kleren de camper in en duimen dat het droogt.. 

Maandag 20 november

Het regende nog steeds... We zijn maar doorgereden want in deze regen konden we niets doen. De regende veranderde onderweg in sneeuw en we reden weer door winterwonderland. Maar daarna ging het gewoon weer over in regen. Het natuurpark verderop had prachtige wandelingen, maar deze waren allemaal gesloten vanwege de sneeuw de afgelopen dagen. En doooor.. bij elk uitkijkpunt beoordeelde we even of het de moeite was om uit te stappen, maar door de wolken zagen we toch weinig, dus we gingen door. De natuur was wel heel groen, ook niet vreemd met zoveel regen. Maar we konden ook zo in een soort Oostenrijk landschap rijden met groene weilanden en bergen op de achtergrond. In de hoofstad Coyhaique hebben we dan eindelijk onze boodschappen gedaan. Ook hebben we getankt en wilde we pinnen, maar we zaten precies in de siësta. "Kom om 3 uur maar terug". Vanwege de regen hebben we een warm drankje gedronken om de tijd te rekken. Toen we de stad verlieten reden we gelijk weer door natuur. Er waren zoveel watervallen onderweg. Eigenlijk was er gewoon heel veel water wat van de rots af klettert, een soort "wilde watervallen"? De Carretera Austral is een route die het neusje van de zalm is voor fietsers, en dus komen we in dit bergachtige gebied héél veel fietsers tegen, in de stromende regen. Sommige kunnen nog lachen, maar heel veel ook niet.. Wij hebben in ieder geval medelijden met ze als ze een berg op ploeteren. Na weer een hele dag rijden hielden we het om 6 uur voor gezien, we hebben 370 kilometer gereden vandaag. We stopte bij een huis / restaurant / camping. Ook dit zag er dicht uit maar we konden onze auto er neerzetten. Ze heeft een pizza voor ons gemaakt en we hadden wifi. Alles wat we nodig hadden. Alleen ging om 8 uur hun minirestaurantje dicht en zaten we in onze auto, toch minder gezellig. 

Dinsdag 21 november

Het was droog toen we wakker werden! We hebben even een wandeling gemaakt op het erf van de camping naar de rivier, en zijn toen weer in de auto gesprongen. Na welgeteld 8 minuten begon het weer te regenen, en niet zo een beetje ook. Het landschap was wel groener dan groen. Echt dichte oerwoud met veel watervallen. We zijn nu wel een paar keer uitgestapt om de watervallen van dichtbij te aanschouwen. De uitkijkpunten waren weer niet de moeite waard om uit te stappen, het uitzicht was vaak verdwenen door de dichte begroeiing. De onverharde weg door het nationale park veranderde in een haarspeldbochten weg, weliswaar naar beneden gelukkig. Maar bochten maken en gaten ontwijken is een kunst. Het was wel een hele gave route. In dit nationale park wilde we een wandeling maken naar een hangende gletsjer maar vanwege onderhoud was dit pad gesloten, hebben wij weer.. dus hebben we maar even gegoogled, weten we ook hoe het eruit gezien zou hebben. Het is prachtig, google maar ;) het heet Ventisquero Colgante. Dus de wielen gingen weer draaien en we gingen door. Volgende optie: Pumalin Nationaal park. Net zoals gisteren kunnen we zomaar weer in Oostenrijk-achtig landschap rijden. En daarna weer door dichtgegroeid oerwoud. Aangekomen in Pumalin NP wilde we ons registreren voor de wandeling naar de gletsjer. En toen kregen we wéér slecht nieuws. De wandeling naar de gletsjer was dicht vanwege aardverschuivingen, in december gaat de wandeling weer open. We konden wel even schelden, maar niets aan te doen. Wat nu? In plaats van hier kamperen moesten/gingen we doorrijden. We reden nog noorderlijker richting 4 campings, dan kunnen we morgen vanuit daar een vulkaan wandeling doen. We hebben de wandeling eerst bekeken en deze was open! Dus op richting de campings! Nummer 1 was dicht, nummer 2 ook, nummer 3 ook, nee he?! Het zal toch niet? Jawel, nummer 4 was ook dicht. Ik had wel even een traantje kunnen laten. Bij camping nr. 4 zat een waterval dus we zijn over de afzetting geklommen en hebben onszelf getrakteerd op een mega vette wandeling naar de waterval. Ons enige highlight van de dag, maar wat voor één! Het pad ging door de jungle, over houten palen en trappetjes. De waterval zelf was ook fantastisch! Het loont dus soms toch om een beetje stout te zijn, en we konden even onze zorgen even opzij zetten. We besloten terug te rijden naar de eerste stad, want in koken hadden we ook geen zin meer. Chaitén was deze stad, maar spookstad was een betere benaming. Er was echt niemand op straat. Er werd hier wel flink gestookt, uit elk huis kwamen flinke rookpluimen. Er bestaan hier ook niet echte campings, we stonden gewoon in de achtertuin van iemand's huis. Maar we hadden een wc, een warme douche en wifi. In totaal hebben we vandaag 355 kilometer gereden, wat veel stukken onverhard was. Dus alles was ondertussen prima. Bij het enige restaurant dat open was hebben we gegeten en besloten we die stomme vulkaan morgen ook van onze planning schrappen. Het is mooi geweest hier. 

Woensdag 22 november

Oh was zijn we blij dat we de vulkaan niet gingen doen met de hoeveelheid regen die we hadden. In plaats daarvan hadden we een relaxte ochtend, we hebben warm gedoucht, uitgebreid ontbeten en thee gedronken. Het was heel lang geleden dat ik thee had gedronken, dus blijer kon je me niet maken. Om half 11 begonnen we onze route richting de grens van Argentinië, hopelijk is het ons daar beter gegund. Wat doen we zoal onderweg? Nou we luisteren 9,5 uur lange muzieklijsten op Spotify, houden mini dansparty's (Emmy) en ontwijken gaten in de weg (Tim). En we stellen filosofische vragen: "wat zal het verschil zijn tussen oerwoud en jungle?". Antwoord: het is hetzelfde. Vandaag leek het tij echter te keren, het werd droger en een onverharde weg bleek spiksplinternieuw asfalt te hebben! Wel jammer dat er ondertussen wat rotsen naar beneden waren gekomen die de weg kapot maakte. Maar het snoepte wel 45 minuten van onze reistijd af! In de grensplaats Futaleufú dachten we een wandeling te maken, maar dit bleek private property. Prima, doen we dus niet.. we hebben onze laatste vleeswaren opgegeten en zijn naar de grens gereden. Hier was het doodstil dus we waren er zo doorheen. Op de douane van Argentinië na, die heel lang keken naar ons huurcontract van de auto. Na een tijdje bleek alles toch goed en mochten we door, zonder auto controle. We hadden een tip gekregen om bij een wijngaard, vlak na de grens, te kamperen, dus dat gingen we doen. En vanaf het moment dat we het terrein opreden was het aan paradijs op aarde. We stonden letterlijk naast de wijngaard, de douches zijn warm en de mensen zijn super lief. Alle ingrediënten om niet meer weg te gaan. Wordt 1 nacht dan toch 2?! Na wat uitzoekwerk over onze vervolgroute gunde we onszelf een rustdagje. In de zon! Het is hier heerlijk weer, precies waar we behoefte aan hebben. We hebben voor het eerst onze campingstoelen en tafel uitgeklapt en een fles wijn open getrokken. Zelfs mijn spierwitte benen mochten even van de zon genieten. 'S avonds hebben we versgemaakte pasta gegeten en heeeel tevreden zijn we gaan slapen. 

Donderdag 23 november 

We hebben heerlijk uitgeslapen, ontbeten en bedacht dat we naar een waterval zouden lopen. De weg erheen was geen wandelpad maar een autoweg, dus we zijn omgedraaid en hebben de auto gepakt. Eerst even een stop gemaakt bij de supermarkt, tankstation en een empanada shop voor de lunch. Een praatgrage opa vertelde over alle empanadas die hij had en uiteindelijk liepen we met 12 mini empanadas de winkel uit, met 3 verschillende vullingen. En lekker dat ze waren! Daarna zijn we naar de waterval gelopen wat 3 watervallen bleken te zijn. Vanuit hier hadden we ook een mooi uitzicht op alle omliggende bergen. Daarna zijn we naar de camping gegaan en hebben we heerlijk op onze stoeltjes in de zon gezeten. Zijn we verbrand? Misschien een beetje.. :) In de laatste zonnestralen van de dag hebben we zelf (ja ja!) gekookt. Argentinië is een heel stuk fijner dan Chili. 

Vrijdag 24 november

We hebben lekker in de zon ontbeten en we zijn uitgecheckt. Nog even op de foto voor de instagram pagina van de wijngaard. Laten jullie het weten als we beroemd zijn? En toen gingen we weer op pad, richting Bariloche, 318 kilometer verderop, dat is hier dus 6 uur verderop. We namen de onverharde route door een nationaal park voor de mooie uitzichtjes :) zeker de moeite waard. Het beeld werd vandaag getekend door dennenbomen met af en toe een meer met helderblauw water. We hebben nog een korte wandeling gemaakt bij een brug, maar voor de rest zaten we voornamelijk in de auto. Na zo een heerlijke rustdag voelde het toch weer lang.. zeker omdat het best warm was. Alle argentijnen zaten op het kiezelstrand, maar wij niet hoor! Om 17:45 kwamen we aan bij ons camping vlakbij Bariloche. 

Even vooruitblikken wat we komende week gaan doen; helaas moesten we de camper maandag weer inleveren. We vliegen dinsdag avond/nacht naar San Pedro de Atacama, in noord-Chili. Ook daar zijn de temperaturen opperbest dus hopelijk kunnen we onze handschoenen en winterjas opbergen. Dat zal toch wel heel lekker zijn?! Jullie horen het! Liefs, ons