De laatste stappen

10 oktober hadden we een lange dag voor de boeg. We hebben uiteindelijk bijna 400 kilometer gereden, een record! We reden naar het westen van het noordereiland met weinig bezienswaardigheden. Heerlijk om op de navigatie te zien "over 80 km; neem de rotonde rechtdoor". Just sit back and relax. Onze eerste stop was bij een Nederlandse molen met een winkel vol Nederlandse lekkernijen. Maar o, die prijzen, nog even uitzingen dus.. We vervolgde onze weg tussen de weilanden met hier en daar een paar bergjes. Totdat we opeens mount Taranaki in het oog kregen. Wat een fotogenieke berg, inclusief sneeuw, helemaal alleen met een vlakke omgeving. De snelweg, de Surf Highway 45, cirkelde precies om mount Taranaki heen. De snelweg heet niet voor niks Surf, om de paar kilometer was er een strand perfect voor surfers. We hebben er 2 gezien, maar geen surfers. Maar natuurlijk konden we de meeste westelijke vuurtoren van het noordereiland niet overslaan, nu hebben we ze alle 4 gezien. Aan het einde van de snelweg lag New Plymouth, een leuke stad met bijzondere kunstwerken (van dezelfde kunstenaar). Daarna reden we eindelijk naar Mount Taranaki om in het Egmont National park, aan de voet van de vulkaan, onze oogjes dicht te doen.

11 oktober stonden we vol goede moed naast de camper voor een ochtend wandeling. Maar natuurlijk... het was bewolkt en miezerig. We zijn toch maar gegaan, het bos hield de meeste regen toch tegen. En het is maar goed dat het hier zo vochtig is, het gaf het bos iets sprookjesachtigs; overal zat mos op de bomen. Eenmaal boven hadden we alleen geen uitzicht op de vulkaan. Daarna zijn we in de auto gestapt om de "Forgotten World Highway" te rijden. 4 uur lang geen dorpen, geen mensen, geen tankstations en geen telefoonbereik. Hier vergeet je inderdaad even dat er zoveel mensen op de aardbol rondlopen. We hebben hier wel veel verschillende dieren gezien, zelfs varkens op de weg, wilde geiten, kalkoenen en een heleboel fazanten. Ook komen hier best vaak aardverschuivingen voor. Eerst stonden we nog even te kijken naar het wegdek wat voor de helft weg was, maar later werd het best normaal om de rotsblokken of bomen te omzeilen op de weg. Het landschap bestond voornamelijk uit groene heuvels/bergen vol schapen, en even later reed je dan weer in dichtbegroeide regenwouden. Onderweg zijn we nog gestopt bij een hele mooie waterval en een dorpje die zich als republiek heeft uitgeroepen (met wel 20 inwoners!). Om de route helemaal compleet te maken reden we ook nog een stuk over een grindweg vol kuilen. Toen we weer in de bewoonde wereld waren reden we naar het volgende nationale park, op naar de Tongariro Alpine Crossing! In het park hebben we overnacht, maar weer zonder zicht op de bergen vanwege de wolken.

12 oktober was het druilerig weer.. We hebben, toen het eindelijk droog was, 2 korte wandelingen gemaakt naar een watervalletje en een uitzicht punt. Maar ons hoogtepuntje van de dag was toch wel dat we morgen de Tongariro Alpine Crossing kunnen lopen! Het was nog even spannend vanwege de weersverwachtingen, maar het duimen heeft geholpen! Nu kunnen we tenminste eindelijk zien hoe die vulkaan er nu eigenlijk uit ziet. De rest van de dag hebben we lekker in de camper gezeten, onze spieren laten rusten ;).

13 oktober waren we al om half 6 uit de veren. Om 7 uur zaten we in de bus naar de start en om half 8 zette we de eerste stappen van de 19,4 kilometer lange Tongariro Alpine Crossing. We hadden geen betere dag kunnen treffen, al snel moesten de lagen kleren uit. Maar na 1,5 uur hadden we het eerste stijle stuk omhoog gehad en liepen we tussen de bevroren grassprietjes. Door de bewolking zag het er erg spooky uit, zeker met Mount Doom (van Lord of the Rings) zo dichtbij. We liepen even vlak voordat we de volgende helling hadden. Nu stond er een heel koud windje en we liepen over sneeuw dat er uit zag als houtsplinters. Eenmaal op de top werden we beloond met een ongelooflijk mooi uitzicht over een rode krater en meren in verschillende kleuren. Gelukkig trokken toen ook precies de wolken weg. Nu begrijpen we waarom het de mooiste dagwandeling ter wereld word genoemd. Daarna moesten we een stuk naar beneden glijden over losse steentjes, we kregen meteen weer een flashback naar de Rinjani beklimming. En niet veel later liepen we door de sneeuw te banjeren. We kwamen langs een meer en later zagen we het stoom uit de vulkaan komen, met bijbehorende zwavel stank. Nu gingen we alleen nog maar naar beneden over een zigzaggend grindpad. De laatste 3 kilometer was door het bos met nog een gevaarlijk deel vanwege lahar wat naar beneden kon komen. Na 6 uur wandelen waren we bij het einde, nog best fris maar vooral zo blij dat we perfect weer hadden. Het wachten was het allemaal waard.
Na een uur kwam de bus ons weer ophalen, hebben we even heerlijk gedoucht en zijn toen naar een plek gereden om te overnachten. Dat ging niet heel soepeltjes, op de weg ernaar toe kwamen we weer vast te zitten, maar we kwamen er achteruit wel uit. Toen zijn we maar omgedraaid en naar een ander plekje gereden, aan de Forgotten World Highway, heerlijk rustig. Om 9 uur lagen we in bed ;).

14 oktober zijn we naar een kiwi huis gegaan, we wilde ze toch nog even zien voordat we Nieuw Zeeland achter ons laten. Er waren nog meer bijzondere vogels en heeeel veel eenden. Maar de kiwi's hebben we na lang wachten ook rond zien hupsen. En van heel dichtbij zagen we een kiwi in een hoekje zitten. Het regende de hele dag pijpenstelen dus daarna zijn we naar onze kampeerplek bij een meertje gereden.

15 oktober zijn we naar Hamilton gereden, naar de Hamilton Gardens. Een deel daarvan was heel mooi aangelegd in verschillende stylen. Dan liepen we door Japanse tuinen, toen Engelse, Chineze, Indiaas en Italiaanse tuinen. Ook was er een enorme moestuin, een Maori tuin, een tropische tuin en een Alice in Wonderland tuin. Daarna zijn we naar het centrum van Hamilton gereden, daar waren allemaal gezellige straten vol barren en restaurants. Verderop was het surfstadje Raglan met een super gezellige winkelstraat met een heeeele kleine bakkerij, de breedte van 2 deuren. We hebben de stranden gezien waar sommige surfers de golven trotseerde. Daarna zijn we naar de Bridal Veil waterval gereden, een 55 meter hoge waterval die in een smalle strook naar beneden klettert. Je kon hem van bovenaan zien, halverwege, en aan de voet van de waterval. Echt een mooie waterval (zie foto's). Toen was het tijd om onze laatste lange stuk naar Auckland te rijden. Zo een snelweg is toch echt niet zo gezellig als bochtige wegen door de jungle.. We verbleven op een kampeerplek waar we 4,5 maand geleden ook stonden. Nu komt het einde van ons Nieuw Zeeland avontuur toch wel heel dichtbij.

16 oktober deden we voor de laatste keer onze was en was het tijd om de camper op te ruimen en onze backpacks in te pakken. Emmy's tas werd gevuld met alle winterspullen, en Tim's backpack zit voor de helft gevuld met onze zomerkleren, die gaat mee naar Fiji. 'S middags reden we naar de zus van Geoff (waar we een week verbleven). Zij woont in Auckland en daar hebben we al onze winterkleren gedropt, die zullen we niet nodig hebben! En toen zaten we in een lege camper.. We hadden al ons overgebleven eten aan Geoff's zus Adrian gegeven dus we konden onze verblijf in Nieuw Zeeland hetzelfde afsluiten zoals we hem begonnen, met domino's pizza.

Morgen maken we ons klaar voor een trieste dag. We moeten onze Jucy gedag zeggen.. Na 5 maanden (147 dagen) en meer dan 11,000 kilometer onze steun en toeverlaat te zijn geweest. Behalve dan die keren dat ze vast kwam te zitten..
En daarna moeten we ook nog eens afscheid nemen van het o zo mooie Nieuw Zeeland. Maar wat zijn we toe aan palmbomen, kraakhelder water en witte stranden. Lekker 10 dagen genieten op het tropische Fiji.
(Waarschijnlijk hebben we amper internet dus hoogstwaarschijnlijk is er geen blog volgende week zondag. Kunnen jullie alvast wennen aan een blogloze zondag. Als we terug zijn uit Fiji donderdag zullen we onze laatste blog uploaden.)