"On a nice day..."

26 september was een regenachtige dag (alweer..). We zijn in de richting van Christchurch gereden. Maar we maakte even een tussenstop in een dorp waar de oom en tante van Emmy hebben gewoond. Erg leuk om hun huis te zien. Daarna gingen we naar Diamond Harbour, daar wonen Wendy en Geoff, vrienden van Emmy's oom. We kregen een warm welkom met een dikke knuffel en thee met muffins. Ze vonden het zo leuk dat we er waren. We mochten zolang blijven als we wilde en we kregen een heel huis voor ons alleen! (Wendy en haar man Doug sliepen in het huis ernaast, ze pastte op de kleinkinderen). We kregen bij Geoff thuis een Nieuw-Zeelands diner met heel veel lekkers, en natuurlijk als toetje een pavlova taart! En wat een uitzicht vanuit het huis; een rustige baai met aan de overkant een haven dorpje.

27 september werden we heerlijk uitgerust wakker, wat een heerlijk bed, ow en de douche! Dat is even wat anders dan die camping douches. Daarna kregen we als ontbijt ook nog eens bacon and egg. Wendy en Doug vertelde vanalles over de regio, de aardbeving in 2010 en 2011 en het leven daarna. Ook hadden ze genoeg activiteiten bedacht die wij konden doen, maar dat was allemaal "on a nice day..." en het was verre van een mooie dag. Het was me toch een potje slecht weer buiten. Uiteindelijk zijn we met de auto naar een baai gereden waar een klein strandje was. Daarna hebben we even een handje geholpen met het inladen van houtblokken en kregen we een kleine tour door Diamond Harbour. Als lunch kregen we heerlijk pompoensoep, wat een luxe hè? Die middag zaten we binnen, door boeken te bladeren over de aardbeving. 'S avonds was Geoff er ook weer gezellig en hadden we restjesdag van gisteren. We kregen een super lekker toetje, een soort zacht speculaas met custard (vla) erover. Erg lekker!

28 september had Wendy kleine pannenkoekjes gemaakt voor het ontbijt. Ze pakt flink uit ;). Het was weer geen mooie dag dus zijn we even met z'n tweeën naar Christchurch gegaan. We hadden er al heel veel over gehoord, maar om het zelf te zien... Overal staan hekken, pilonnen en borden. Het centrum voelt niet als een centrum, het is één groot bouwgat. Elke keer moesten we oversteken omdat er geen stoep meer was, en overal waren lege velden waar eerst gebouwen stonden maar nu als parkeerterrein dienen. Ze zijn veel aan het bouwen en je ziet ook wel een paar strakke moderne gebouwen staan, maar er is nog zó veel te doen. We zijn eerst naar een winkelcentrumpje geweest die is gemaakt van containers, dat was de enige plek waar een leuke sfeer hing. Daarna zijn we naar 185 witte stoelen gegaan, één voor elke overledene. Ook hebben we een tijdelijke kerk gezien die deels is gemaakt van schoolborden. In het echte centrum waar de kerk staat leek het alsof de aardbeving een half jaar geleden was gebeurt. De kerk is gedeeltelijk helemaal in elkaar gestort. Eromheen hebben ze wel zo veel mogelijk opgebouwd met creatieve projecten. Wendy en Doug zeiden dat we langs de rivier moesten rijden. Langs de rivier stonden eerst huizen, nu zijn het grasvelden waar je alleen nog de bomen ziet staan. Heel gek om rijtjes bomen te zien staan wat eerst de omheining van een tuin was. De meeste wegen daar waren nog steeds met linten afgesloten. Daarna waren we wel toe aan een gezellig kopje thee bij Geoff. Later kwamen ook Wendy en Doug voor het eten. Doug had heerlijke erwten/hamsoep gemaakt en Geoff maakte ook weer overheerlijke beef. Die mannen kunnen koken!

29 oktober mochten we een delicatesse proberen, whitebait (hele dure kleine zilveren visjes) met ei op brood. Een erg bijzondere combinatie maar niet slecht. De visjes smaakte niet echt heel erg naar vis. (Tim vond die aanstarende oogjes toch iets te veel van het goede en bedankte). Daarna nam Geoff ons mee op stap naar zijn boerderij met 940 koeien. We kregen eerst de pasgeboren kalfjes te zien, sommige waren een paar uur oud en konden nog niet eens lopen. Zo schattig! Daarna deden we even een bakkie met de mede-eigenaar en gingen we met zijn dochter van een flying fox, in hun achtertuin! Daarna liet Geoff zijn vijver zien (ter watervoorziening) en ook zijn zelfgemaakte irrigatie systeem. Toen was het tijd om te kijken bij het melken. De koeien drongen letterlijk voor om gemolken te worden. Het ging aan de lopende band. We keken toe terwijl we de verse koeienvlaaien ontweken. (Dat spetterd écht ver!). Toen we weer veilig buiten stonden nam Geoff ons nog mee door de omgeving, even op de koffie bij die, het voeren van kalfjes kijken bij een andere boer, even aardappelen halen, zijn oude schooltje kijken en toen was de dag alweer om! We zijn weer met de hele bubs (8 man) naar de plaatselijke bar geweest waar ze Roast Beef avond hielden. Het vlees was weer heerlijk mals. Daarna hebben we lekker thee gedaan met Nederlandse speculaasjes. Toen iedereen weer weg was zijn we even in de hot tub van Geoff gesprongen. Heerlijk warm met uitzicht over de verlichtte haven.

30 september zouden we met Dough kayakken. "On a nice day" zou het heerlijk zijn, maar er stond te veel wind dus het ging niet door. We hebben Geoff gedag gezegd, hij ging naar de westkust om die kleine zilveren visjes te vangen. Daarna zijn we naar Akaroa gereden, een frans dorpje aan het einde van het schiereiland. En we hadden ein-de-lijk een zonnetje! Dan ziet alles er toch wat gezelliger uit. En het was zeker een sfeervol dorpje, met terrasjes! En die zie je niet vaak hier. Dus ja, we hebben het merendeel van de dag doorgebracht op een terrasje in het zonnetje. Daarna zijn we nog over de bergen naar andere baaien gereden. De route was weer adembenemend mooi, we keken zo uit over verschillende baaien. 'S avonds werden we natuurlijk weer uitgenodigd bij Wendy en Doug voor het eten, en namen we meteen afscheid van ze. Na bijna een week werd het tijd om weer door te reizen.

1 oktober stond om half 9 Wendy op onze deur te kloppen; "Het is een mooie dag, we gaan kayakken!" Niet veel later lagen we in het water met onze slaperige oogjes. We hebben een uurtje heerlijk gekayakt door church bay, wat een heerlijke manier om wakker te worden on a nice day. Daarna gingen we naar het havendorp aan de overkant voor de plaatselijke zaterdag markt. Ze hadden heel veel lekkers, echt heel gezellig. Het was zo 12 uur en toen werd het tijd om Diamond Harbour, Wendy en Doug echt achter ons te laten.
We gingen de Arthur's Pass rijden, een route van de oostkust naar de westkust. Eerst reden we nog over vlaktes maar we zagen in de verte alweer de besneeuwde bergtoppen. Niet veel later reden we er tussendoor, wat een route! We zijn gestopt bij bijzondere rotsformaties en bij een grot waar je doorheen kon (als je door middel-hoog ijskoud water wou lopen). Dus dat moeten we maar doen als we in de zomer terug komen ;). We hebben overnacht in de voortuin van een vriend van Wendy en Doug in Arthur's Pass village, handig.

2 oktober waren we vroeg op, want we wilde voor de regen bij een waterval zijn. We moesten daarvoor een paar traptreden beklimmen maar het was het waard. Het was een hele hoge waterval. Daarna hebben we nog een korte wandeling gemaakt maar toen begon het toch echt steeds harder te regenen. Binnen no time hing er dichte mist in de vallei en was het gedaan met ons uitzicht. Maar hoe verder we reden, hoe meer het opklaarde. We hebben een binnendoor weg gepakt langs meren en we zijn gestopt bij een goudmijn dorpje wat compleet is verbannen en door de natuur is overgenomen. Je zag nog de mijnschacht en sommige funderingen van huisjes stonden er nog. Na een korte lunch hebben we de Lewis' Pass gepakt, terug naar het oosten van het land. Dat was ook weer een mooie bochtige weg door bossen, valleien en bergen. We sliepen in het dorpje Hanmer Springs. Wat we daar morgen gaan doen, lezen jullie volgende week ;).

We hebben echt een heerlijke week gehad. We zijn compleet in de watten gelegd door Wendy, Doug en Geoff. Zachte bedden, lekkere douche en overheerlijk eten. We hadden nog wel een paar weken willen blijven, maar de tijd tikt door, goed excuus om nog eens terug te komen, on a nice day...