De eerste zonsopkomst ter wereld

13 juni gingen we naar het Waiotapu Thermal Wonderland. Om 10:15 uur zou een geiser uitbarsten, en dat wilde we graag zien. Onderweg speculeerde we al dat het best knap was dat iets natuurlijks precies een 24 uur's cyclus heeft. Tsja, dat was dus niet waar. Ze gooide een soort wasmiddel in de geiser waardoor hij ging spuwen. Na wat sop bellen spoot de geiser opeens 15 meter hoog! Alsnog was het een gave ervaring. Daarna gingen we het park in met allemaal vulkanische activiteiten. Overal waren meertjes van over de 100ºC waar stoom uit kwam, kokende moddelpoeltjes en water in gekke kleuren (door de mineralen). Er hing een permanente geur van rotte eieren, dat kregen we er gratis bij. We zagen ook een soort zoutvlakte met allemaal kleine terassen, geisers, watervallen, een meer dat je bijna niet zag door de rookwolken en een knalgroen meer. Toen we terug reden naar de stad zagen we nog een mooie kokende modderpoel en zijn we naar een kratermeer gelopen. Daarna stond nog een boswandeling op ons lijstje, een boswandeling door allemaal Redwood bomen, hele dunne hoge bomen. We voelde ons heel klein daar. Ook waren er allemaal bijzondere soorten varens. Op aanraden van Mirthe (Vriendin van Emmy) maakte we even een omweg, zodat we konden overnachten bij lake Aniwhenua. En wat waren we blij dat we dat hadden gedaan. We hadden het hele meer voor onszelf, kilometers van het dichtstbijzijnde dorp, en geen ontvangst op onze telefoons. Wat een stilte om ons heen. Het enige nadeel was dat het die nacht -1ºC ging vriezen..

14 juni moesten we helemaal de chocopasta ontdooien boven ons kookstel, maar dat zullen we op het zuidereiland wel dagelijks meemaken. Bij het meer zat ook een kleine waterval waar we even hebben gekeken. Daarna begon een ontzettend mooie tocht terug naar de kust. Omdat het zo koud was, zag je de wolken om de bergen hangen. Het zag er adembenemend mooi uit en we moesten een paar keer stoppen om het allemaal in ons op te nemen. En dat kon ook makkelijk, we waren de enige op de weg. Jammer genoeg waren we al snel in Whakatane, een dorp aan de stad. Daar zijn we naar een uitkijkpuntje geweest, een waterval (midden in het dorp!), en een grot. Gelukkig scheen hier de zon lekker en kon de camper weer op temperatuur komen. In het schattige winkelstraatje heeft Tim de plaatselijke kapper bezocht, en toen reden we naar onze campingplek in een dorp verderop. We stonden weer lekker aan zee, onze favoriete campingsplekjes.

15 juni begonnen we aan de East Cape/Pacific Coast highway, een route van Opotiki naar Gisborne (334 km). Onderweg zijn weinig faciliteiten dus we hadden genoeg boodschappen ingeslagen en de tank volgetankt. De route begon langs de kust, hoe verder we gingen, hoe minder mensen we tegenkwamen. Dorpen bestonden uit niet meer dan 10 huizen zonder supermarkt. We kwamen langs verlate baaien met opmerkelijk veel aangespoeld hout. Daarna voerde de weg meer landinwaarts en kwamen we langs hoge bergen met naaldbomen. Daar gingen we van de weg af om naar een erg verstopt strandje te gaan. De weg ernaartoe ging tussen de koeien door, over bochtige grindpaden, tussen boederijen door. En daar opeens lag een vredige kleine baai vol grote en bijzondere schelpen. Een selectie daarvan reist nu met ons mee ;). We voelde ons zo alleen op de wereld! Eigenlijk wilde we niet weg, maar we hadden nog wat kilometers voor de boeg. We reden weer richting de kust, aan de oostkant van Nieuw Zeeland. Daar reden we weer langs mooie baaien, met nog mooiere uitkijkpunten. In Te Araroa zagen we de grootste en oudste Puhutekawa boom, 22 meter hoog, 40 meter breed en tussen de 350 à 600 jaar oud (ergens tussen die tijd..). Daarna mochten we weer off road over grindpaden, vlak langs de kust, langs wilde paarden en heel veel koeien. Op een grasveld aan de kust mochten we kamperen, dichtbij onze bestemming voor morgen.

16 juni gingen we naar de vuurtoren op de East Cape, de plek waar we als eerste de zon zouden zien opkwamen. Maar dat was iets te vroeg voor ons, wij gingen op een schappelijke tijd. De weg er naar toe voelde aan alsof we naar het einde van de wereld reden, maar natuurlijk staan zelfs daar nog huizen.
We moesten 795 traptreden op (natuurlijk hebben we ze geteld). Gelukkig waren het rechte houten tredes en niet zoals in Azië, schots en scheve stenen. Het was dus goed te doen. Bovenop keken we uit over de zee, een eiland en de bergen van Nieuw Zeeland. Toen mochten we weer het hele stuk terug rijden over de grindweg. Eerst zagen we 3 zeeleeuwen in het gras zonnen, en daarna jaagde we 5 schapen op die voor ons uit rende op de weg. Toen we weer op de snelweg zaten was ons volgende uitstapje naar Mount Hikurangi, de berg die als eerste ter wereld de zon ziet. Na weer een lekker grindpad en onstabiele bruggen kwamen we erachter dat een wandeling naar de berg 7 uur duurde. Dat hadden we even niet ingecalculeerd, toen hebben we aan de voet maar even geluncht en toen konden we weer helemaal terug. Ondertussen was de auto één grote stofbende, zelfs op de potjes in de kast lag een laagje stof! Maar dat weerhield ons niet om nog meer grindpaden te nemen, dat blijven de mooiste routes. En dan te bedenken dat we van het camper verhuurbedrijf zo veel mogelijk grindpaden moeten vermijden ;). Maar goed, het grindpad bracht ons naar een strand met allemaal perfecte ronde stenen. Toen was het al het eind van de middag en moesten we nog op zoek naar een camping plek. Gelukkig konden we bij het volgende dorp overnachting bij een Tavern. Daar konden we eindelijk even de binnenkant van de camper stof-vrij maken en lekker avond eten koken.

17 juni begonnen we aan het laatste stukje naar Gisborne. "Normale" toeristen doen 2 dagen over de route, wij maken blijkbaar te veel uitstapjes ;). Op ons dooie gemakkie hadden we nog een heleboel grindweggetjes naar strandjes op de planning. Eindelijk zagen we de hordes schapen waar we al een maand naar zochten. Ons eerste strand was heel breed, en geen mens te bekennen. Maar dat kon ook komen omdat alles zowat privé terrein was, dus je kon moeilijk aan het strand komen. Ons volgende strand was beter bereikbaar en daar hebben we even een strandwandeling gemaakt. Toen gingen we naar een dorp met de langste pier, 660 meter lang! Aan het einde van de pier kon je zitten en zag je nog de rails die ze vroeger gebruikte om goederen naar de schepen te brengen. Ons volgende strandje was echt super mooi. De weg er naar toe gaf ons eerst uitzicht over het strand van boven, daarna reed je helemaal naar beneden, naar een paar huizen aan het strand. Daarna parkeerde we de camper in de duinen en hadden we weer het hele strand voor onszelf. Het zag er allemaal zo perfect uit, met de bergen op de achtergrond. Emmy maakte in gedachte al bouwplannen om hier een vakantiehuisje te bouwen. Toen Tim Emmy de auto weer in had gesleurd was onze aandacht al snel gevestigd op de pinguïns die we tegen konden komen. Jammer genoeg hebben we ze niet gezien.. En toen waren we op ons eindpunt, de stad Gisborne. De stad die als eerste de zon op ziet komen. In plaats van 334 kilometer hebben wij 537 kilometer gereden in 3 dagen tijd. Gek om na 3 dagen weer zoveel auto's, huizen en mensen te zien. Bij een Captain Cook park hebben we geluncht. Captain Cook is hier in 1769 geweest, en ze hebben wel 5 standbeelden van hem. Daarna konden we eindelijk weer boodschappen doen en voor een normale prijs tanken. Ook hebben we lekker warm gedoucht en onze vuile was gedaan. In Gisborne hebben we overnacht.

18 juni was een zaterdag markt bij ons om de hoek met allemaal verse groente en fruit van het land. En, en, en er was een stalletje waar ze oliebollen verkochten, echte Nederlandse oliebollen. We liepen er zo langzaam voorbij dat de verkoopster zei "jullie zijn zeker Nederlands?". We konden de verleiding niet weerstaan en moesten ze even proeven. Ze waren hemels! Daarna konden we weer kilometers vreten. We reden nu door een gebied die bekend staat om zijn wijnen, en kwamen langs genoeg wijngaarden. 100 kilometer verderop was onze eerste stop, daar waren wereldberoemde hartige taarten. Die moesten we natuurlijk ook even proeven, anders konden we niet vertellen aan jullie of ze lekker waren. En dat waren ze zeker. We hadden een soort saucijzenbroodjes en een hartige taart met gehakt en kaas. Daarna stapte we weer in de auto. We namen weer een detour over een grindpad, niet wetende dat we één van de mooiste routes tot nu toe zouden rijden. We waren 5 kwartier sprakeloos. We reden over de topjes van een berg en keken uit over honderden andere bergen. Bergen met naaldbomen maar ook met gras waar schapen of koeien liepen. Het was echt nog mooier dan op de foto's. Na 5 kwartier reden we weer op asfalt en toen viel het ons pas op dat we een hele tijd geen mens of auto hadden gezien. De snelweg liep langs een treinspoor en later reden we ook langs een heel groot en mooi meer. Je zag de weerspiegeling van de bomen helemaal in het meer. Daarna reden we door allemaal scenic reserves en zijn we gestopt om naar twee watervallen te wandelen. De eerste was heel mooi, smal en hoog, de tweede stond een beetje droog dus die was minder spectaculair. Toen waren we al snel in Napier, waar we de nacht doorbrachten. We zagen een leuk marktje maar dat was meer voor kinderen met allemaal zoete snoep kraampjes en je kon je gezicht laten schminken als een Maori, weer eens wat anders dan een vlinder.

19 juni werden we wakker naast nog een markt. Dat was een rommelmarkt, met echt alleen maar bende. Daarna hebben we Napier verkent. De stad is in 1931 helemaal opnieuw opgebouwd vanwege een aardbeving. Alle gebouwen zijn in Art Deco stijl gebouwd en het voelt net alsof je in de jaren '20 of '30 loopt. Daarna zijn we naar een uitzichtpunt gereden die uitkeek over de haven. Toen werd het tijd voor Hastings, een stad niet ver van Napier. Daar kregen we heel veel informatie van het toeristenbureau over de omgeving. Op aanraden van haar gingen we een wijnproeverij doen. De eerste proeverij was in een poepie chic gebouw en voelde we ons iets te underdressed. We mochten 6 wijntjes proeven en er werd een klein beetje over verteld. Bij de tweede proeverij stond een hele aardige man die ons wel 12 wijntjes liet proeven op basis van onze voorkeuren. Hij had echt passie voor wijn en hij kreeg Tim zelfs aan de rode wijn. Dus Karin, ik zal maar een slot maken op de wijnvoorraad!;) Het wijn proeven was zo leuk, dat smaakt naar meer. Gelukkig komen we er nog genoeg tegen. Tot die tijd hebben we nu zelfs wat in de koelkast staan. We hebben de dag afgesloten met een film in de bioscoop.

Elk eiland, vuurtoren, berg, dorp en stad aan de oostkust claimt als eerste ter wereld de zon op te zien komen. Één ding weten wij in ieder geval zeker, hij scheen deze week volop!