Op de bonnefooi

Aan het begin van de week hebben we alles aan het lot overgelaten. We hadden een redelijke planning maar daar is eigenlijk niets van terechtgekomen. Het echte backpackers leven.

25 april verlieten we de stad Labuan Bajo om met het vliegtuig naar het oosten van Flores te vliegen. Na een uurtje in een propeller vliegtuigje kwamen we aan in Ende. Dat ging een stuk sneller dan de 18 urige bus rit van Labuan Bajo naar Ende. Op het vliegveld raakte we in gesprek met een Engels meisje, Alicia. We besloten met haar in een busje te stappen en naar het busstation te gaan. Ons oorspronkelijke plan was om een nachtje in Ende te slapen, maar we sprongen maar meteen in de bus richting Moni. Terwijl we op het busstation wachtte, liep het hele dorp leeg (nouja, alle mannen) om ons te bewonderen. Er waren er zelfs een paar stoer genoeg om met ons op de foto te gaan! Daarna vertrok de bus, de rit was best spannend want dit gebied staat bekend om zijn vele aardverschuivingen. Overal zag je grote rotsen, stenen en omgevallen bomen. Gelukkig was het een redelijk rustige rit en waren we na 2 uur in Moni. Moni is eigenlijk 1 straat met een paar huizen, restaurants en accommodaties. Na een korte zoektocht hadden we een mooie kamer gevonden, en een restaurant voor een lekkere lunch. Daarna zijn we met Alicia naar een waterval gegaan met een hotspring. Die hotspring bleek een klein poeltje met stenen en het water was zo vies dat we er niet in durfde te zwemmen, maar de waterval was wel mooi. Toen de zon onderging, daalde ook de temperatuur flink. Na het avondeten doken we dus snel onder ons warme deken.

26 april waren we blij dat we zo vroeg in bed lagen want de wekker ging om kwart voor 4. Ja, 's nachts! Om 4 uur sprongen we met Alicia achterop de brommer van locals en brachten ze ons naar het Kelimutu National Park. Onder een mooie sterrenhemel, over zigzaggende wegen, door de natuur. Het was een aangenaam ritje. Daarna moesten we nog omhoog lopen door het donker, en het was stervenskoud. Bovenop een uitkijkpunt zagen we heel langzaam de lucht rood kleuren. We konden niet wachten tot de zon ons zou opwarmen. Het werd steeds lichter en toen zagen we de prachtige natuur om ons heen. We keken uit over een vulkaan met 3 kratermeren. Alle 3 de kratermeren hadden een andere kleur, vanwege verschillende mineralen in de grond. 1 meer was babyblauw en het water leek zo dik als verf, het 2de meer was bijna zwart, en het 3de meer was donkergroen. Door de hoeveelheid lucht die erbij komt, veranderen de meren van kleur. Toen we uitgekeken waren liepen we de hele weg weer terug naar beneden. Over de zigzaggende wegen, en dit keer konden we genieten van het uitzicht over een dal, dorpen en de zee. Na 2 uur waren we eindelijk terug in Moni. We hebben toen snel de bus terug gepakt met Alicia naar Ende. Tijdens deze rit moesten we meerdere keren wachten omdat er vlak voor ons een aardverschuiving was geweest en de weg vol rotsen lag. Alicia kreeg zowat een hartsverzakking als we heel dicht langs het ravijn reden om de stenen te ontwijken (wij zijn blijkbaar redelijk gewend aan onveilige wegen, haha). Tijdens onze twee uur durende rit heeft een lokaal jongetje ons non-stop met open mond aangestaard. Hij had waarschijnlijk de dag van zijn leven of hij begreep gewoon niet wat voor wezens er nou in de bus zaten.
Toen we aankwamen in Ende kregen we een erg warm welkom van de lokale mannen. Ze stormde onze bus binnen, hangend over stoelen en mede-passagiers met de vraag of we alsjeblieft in hun taxi wilde stappen. De taxichauffeur heeft de hele rit triomfantelijk om zich heen gekeken.
We gingen met Alicia mee naar haar hotel om met wifi onze vluchten te boeken, alleen toen nam het lot het heft in eigen hand.. er waren geen vluchten meer! Het plan was om naar Sulawesi te vliegen, maar de eerstvolgende vlucht was 2 dagen later, en dan kwamen we toch echt in tijdnood. Na veel wikken en wegen besloten we om het hele plan om te gooien. We besloten samen met Alicia terug te vliegen naar Bali. Toen dat geregeld was, waren we wel toe aan een ijsje. Onderweg naar de ijswinkel werden we aangezien als echt beroemdheden, iedereen wou een glimp van ons opvangen. 'S avonds aten we met z'n 3e in een lokaal restaurantje. De eigenaar, een oud mannetje, kwam helemaal aan ons tafeltje staan en vertelde vol passie uit welke 3 gerechten we konden kiezen. Niet veel later kregen we overheerlijke kip met rijst, en de pittigste saus die we ooit hebben geproefd. Maar wat was het lekker! Een waardig afscheid van het eiland Flores.

Want 27 april stapte we met Alicia in het vliegtuig naar Bali. Daar aangekomen moesten we afscheid nemen van Alicia. Wij vertrokken naar Kuta, om vanuit daar door te gaan naar de haven van Sanur. Na een half uur met een hele snelle boot kwamen we aan op Nusa Lembongan, een eiland vlakbij Bali. Daar hadden we een mooie bungalow geboekt dichtbij het strand, en heel dichtbij een erg goed restaurantje. Op het strand hebben we even een cocktail gedronken op Willem's verjaardag, hebben we toch nog een beetje Koningsdag gevierd ;).

28 april hadden we onszelf getrakteerd op waarschijnlijk onze laatste paar duiken tijdens de reis. Onze eerste duik viel eigenlijk een beetje tegen, waarschijnlijk omdat we het te veel vergeleken met het duiken op Komodo. Het koraal was niet heel indrukwekkend maar aan het einde zagen we wel steeds meer vissen. En we hebben 5 zeeschildpadden gezien! Bij onze tweede duik was er veel meer hard en zacht koraal, en dus ook veel meer mooie vissen. Hier was heel veel stroming waardoor je weinig hoefde te zwemmen en je je lekker kon laten meevoeren.

29 april hebben we een brommertje gehuurd en hebben we over het eiland getourt. Het werd meer een beetje strand-hoppen. De eerste 2 stranden lagen vol zeewier, de grootste inkomstenbron van de lokale bevolking. Op het derde strand hebben we lekker gelegen en gekeken naar chinezen die op een banaan achter een boot hingen. Het 4de strand heette dream beach, en het was ook echt een droom strand. Totdat we de zee in gingen.. Overal stonden borden dat het betreden van de zee op eigen risico was, en die stonden er niet voor niets. De golven waren erg hoog, en de zee trok zich elke keer weer een paar meter terug. Daardoor werd je echt meegesleurd door de stroming. Met een broek vol zand lag je dan aangespoeld op het strand. Na die pret gingen we naar Devil's tear. We hadden geen idee wat het was, maar toen we er waren, waren we flabbergasted. We stonden op een hoge klif waar de wilde zee tegenaan sloeg. Er waren 2 grotten, en elke keer als er een golf kwam, raakte de grotten vol, kon het water geen kant meer op, en spuuwde er allemaal water en stoom uit de grotten. Het was zo een natuurgeweld, en een oorverdovend lawaai. De zee was zo ruig dat de golven stuk sloegen op de klif, en enorme hoeveelheden water omhoog kwam. Ik denk dat we wel een uur hebben staan kijken met open mond. Na dit heftige spektakel hielden we het voor gezien en dropen we af naar ons rustige dorpje.

30 april, dag 182 van onze reis, en precies de helft van onze 364 dagen durende reis. We hebben wel geleerd om tijdens het reizen ook rust dagen in te lassen, en dat was precies wat we hebben gedaan. We hebben lekker bananen pannenkoeken gegeten, door het dorpje gelopen, op het strand gelegen, geluncht, de schaduw opgezocht, en verder helemaal niets. Heerlijk.

1 mei besloten we de boot te pakken naar het eiland Gili Trawangan. We waren benieuwd of het hier ook leuk is zonder Karin en Klaas. Het is wel gek om op een plek te komen die we al kennen, maar dat is eigenlijk ook wel lekker. 'S avonds hebben we met een vriendin van Tim, Nicolien, gezellig een drankje gedaan en een hapje gegeten.

We tellen de dagen af in Indonesië, morgen gaat onze laatste week hier in. We gaan nog even volop van de zon genieten, de fruitshakes, de Aziatische prijzen en de vriendelijke mensen.