De confrontatie met DE Rinjani

11 april verruilde we de Gili eilanden voor het naastliggende eiland Lombok. Dit eiland trekt veel minder toeristen en dat vinden wij natuurlijk veel leuker! Na een korte boottocht doken we in een auto die ons over hoge bergen en arme dorpjes voerde richting het zuiden. In Kuta sliepen we in een homestay wat meer leek op een luxe vakantie resort. Op aanraden van de eigenaar aten we overheerlijke curry waarna we Kuta hebben ontdekt. Eigenlijk bestaat Kuta uit 1 kruising met daar omheen accommodatie en restaurants. Het strand trekt veel surfers maar voor vakantiegangers was het niet veel bijzonders. Daarom hebben we maar lekker een duik in ons zwembad genomen. Na het eten liet de eigenaar vol enthousiasme Jupiter door zijn telescoop zien inclusief 3 manen. Het was zo helder, overal waren sterren.

12 april werd weer een backpack dagje, we gingen met de scooter de omgeving verkennen. Met Karin en Klaas achterop vertrokken we naar "het mooiste strand van Lombok", en inderdaad, wit fijn zand, een mooie baai omringd door groene bergen en allemaal surfers die hun eerste les kregen. Wij daarentegen lagen heerlijk op onze ligbedden te kijken naar de valpartijen van de surfers. Na de lunch op het strand sprongen we weer op onze scooter om naar nog een mooi strand te gaan. Alleen toen we net lagen kregen we een kleine bui op ons hoofd. En toen we het voor de tweede keer probeerde, lagen we nog niet eens in de zee voordat de volgende, hefige bui viel. Toen het eindelijk droog werd zijn we maar terug naar Kuta gegaan.

13 april werd het alweer tijd voor de volgende locatie, Tetebatu, een dorp vlakbij de Rinjani vulkaan. Veel toeristen slaan die plek over dus het was er heerlijk rustig. We sliepen in een hutje op palen, midden tussen de rijstvelden. Klaas voelde zich helemaal een local. De eigenaar vond het wel gezellig met ons en nam ons mee met een tour door de rijstvelden. We liepen over smalle paadjes en keken naar de mensen die de rijst aan het oogsten waren, in de bloedhitte. Uiteindelijk kwamen we bij een bos waar wat schaduw was. Daar verruilde we ons sneakers voor onze teenslippers want we moesten door een kabbelend riviertje lopen. Het was soms wat klauteren en we werden wat nat van vallend water, maar aan het einde werden we beloond met een waterval. Het leek alsof je in een grot stond, omdat we omringd werden door steen. Maar de foto's zeggen meer dan 1000 woorden ;). Nadat we even naar de douche sessie van de lokale bevolking hadden gekeken, vervolgde we onze weg richting de rijstvelden. Onderweg stopte we bij een familie voor verse kokosnoten waarna we richting het huis gingen van onze gids. Daar stond zijn 75 jarige moeder koffiebonen te verwarmen waarna ze in een holle boom gingen en het magere vrouwtje met volle kracht de bonen stampte. Karin en Klaas probeerde het ook, maar jarenlange ervaring was toch wel nodig om op de goede manier te stampen. Natuurlijk mochten we een kopje koffie proefen die erg sterk was en voor de helft bestond uit koffieprut, maar, het was wel lekkere koffie (zeiden Karin en Klaas). Terug in onze bungalow hebben we wat gegeten en de hele avond kaartspelletjes gedaan (dat gaat toch beter met z'n 4e dan met z'n 2e).

14 april werden we wakker met een ongelofelijk mooi uitzicht op de Rinjani vulkaan. Maar het werd weer tijd om in de auto te stappen voor de laatste bestemming op Lombok, de kustplaats Senggigi. In Senggigi sliepen we weer in een erg mooie guesthouse dat spiksplinternieuw was. De badkamer van Karin en Klaas rook nog naar de pasgeverfde muren. We kregen meteen een erg lokale lunch voorgeschoteld, rijst met pittige soep. Daarna zijn we naar een beach bar gegaan om lekker op een zitzak over de zee uit te kijken. Om onze honger te stillen zijn we naar het centrum gegaan voor een hapje eten. Alleen toen we terugkwamen bij onze guesthouse stond er nog meer eten klaar. Ze hadden gado-gado gemaakt, dat is een groenteprutje met pindasaus, en een heerlijk toetje met banaan. Om het af te leren hebben we nog even een kaartspelletje gespeeld.

15 april moesten we afscheid nemen van Karin en Klaas. Zij gingen terug naar Bali om later naar Nederland te vliegen. Het was wel weer even gek om niet meer met z'n 4e te zijn, maar heel lang konden we daar niet bij stilstaan want we werden opgehaald voor een 3 daagse trekking tocht op de Rinjani vulkaan. We werden met de auto naar Senaru gebracht, een dorp aan de voet van de vulkaan. Daar kregen we een basic maar leuk hutje met een ongelofelijk uitzicht over een dal vol rijstvelden. We kregen meteen een uitleg over de looproute van de komende dagen en daarna konden we ons helemaal voorbereiden. 'S avonds zaten we erg gezellig te kletsen met een Nederlandse jongen, Anne, en Oostenrijks meisje, Bianca, die ook de Rinjani gaan beklimmen, maar na het avondeten zijn we snel ons bed in gekropen (half 9 hihi). Even nog een goede nachtrust voor de komende dagen.

16 april was het zover, we werden in de laadbak van een auto geladen richting de start van de trekking. Het stel waar we gister mee waren zaten bij ons in de groep (Anne en Bianca), met nog een stel uit Engeland (Rose en Henry). Onze gids Wan en 3 porters zouden ons de komende dagen vergezellen. Porters zijn lokale mannen (sommige net aan 13 jaar) die met een bamboe paal alle spullen de vulkaan op en af sjouwen. Ze dragen ongeveer 25 à 30 kilo en alles doen ze op hun teenslippers. Verder zetten ze de tent voor je op en koken ze heerlijke gerechten voor je op hun (zware) 2-pits kookstel.
Maar goed, na ingeschreven te zijn konden we de tocht beginnen. Het eerste stuk was meteen een goede binnenkomer, want we stegen meteen flink. Het was bloedheet en daardoor waren we al snel toe aan een pauze. Later liepen we door hoog gras op weg naar onze lunch plek. Onze porters zaten al klaar met een Indonesisch groentesoepje. Toen we weer verder liepen kregen we een tropische regenbui op ons dak. Het regende zo hard dat de paden veranderde in rivieren. Dat maakte de wandeling nog een stuk zwaarder aangezien we ook weer moesten klimmen. Alles was zeiknat geworden, zelfs de spullen in onze tas. Na een lange tijd hield het eindelijk weer op met regenen maar het lopen werd zwaarder en zwaarder. Het landschap veranderde van groene gras naar een kaal landschap met hier en daar een boom. We liepen door de wolken waardoor het meer op een spookgebied leek. Uiteindelijk bereikte we eindelijk de rand van de vulkaan en wachtte we op de rest van de groep. Toen ook de porters boven waren, zochten we een plekje om onze tenten op te zetten. We zaten nu op 2650 meter en het was al aardig koud. De zonsondergang was heel kort want het was veels te bewolkt. Als avondeten kregen we lekker nasi goreng en om half 9 gingen we snel slapen, en hoopte we dat de volgende dag onze spullen droog waren.

17 april. Onze kleren waren verre van droog, maar toch maar weer de natte sokken en schoenen aan. De wekker ging om half 3 en om 3 uur vertrokken we naar de top van de vulkaan. Boven ons was een prachtige sterrenhemel, zoveel sterren hebben we nog nooit gezien! Maar lang konden we daar niet van genieten want we moesten meer dan een kilometer stijgen om de top te bereiken. Het eerste deel van de beklimming ging meteen omhoog. Het pad bestond uit kleine lavasteentjes, als je een stap zette, zakte je weer naar beneden. Gelukkig was het donker en zag je dus niet hoeveel je nog moest lopen, je kon alleen het deel zien waar je hoofdzaklamp op scheen. Na uren kwamen we op een soort rand waardoor we even iets vlakker liepen. Maar jammer genoeg ging het pad alweer snel richting de hemel. Het laatste stuk was het aller zwaarste. Hier waren nog meer steentjes en kwam je echt geen meter vooruit. In de verte zag je de top maar hij kwam maar niet dichterbij. We waren nu al bijna 3 uur aan het lopen dus we waren al een beetje uitgeput, en de lucht was best ijl waardoor je snel buiten adem was. Ondertussen kwam ook de zon al op en hoe hoger we kwamen hoe minder mensen we zagen. Veel mensen hadden het opgegeven en waren omgedraaid, er was zelfs iemand met een brancard van bamboe naar beneden gebracht. Na heel wat aanmoedigingen van Tim hadden we eindelijk de top bereikt. En wat een uitzicht heb je op 3726 meter. Je keek naar beneden in een kratermeer met een babyvulkaan waar rook uit kwam. Je keek over steden die ontwaakte, je zag de gili eilanden en zelfs Bali! Het was zo ongelooflijk zwaar maar het is ons gelukt en we zijn er heel trots op! Na de nodige foto's konden we weer dat hele stuk naar beneden. Door al die steentjes kon je zo naar beneden glijden als een skiër, dat ging een stuk sneller dan naar beneden. Maar toch was de tocht naar beneden ook niet al te gemakkelijk omdat de beenspieren al gingen protesteren. Maar rond half 9 stonden we weer bij ons kamp en wachtte een lekkere bananen pannenkoek op ons. Het Engelse stel moesten ons verlaten want Rose had haar beenspier verrekt en kon eigenlijk geen stap meer zetten. Toen waren we nog maar met z'n 4e. Hup, de tent weer ingepakt, de aap weggejaagd die ons eten wou pikken, en weer door wandelen. We moesten weer een heel stuk dalen, van de kraterrand (2650 m) richting het kratermeer op 2000 meter hoogte. Emmy had het even zwaar want haar benen protesteerde hevig, maar Tim had haar tas overgenomen en gaf elke keer handjes. We moesten een heel stuk omlaag over rotsen, er was niet echt een pad, wat het nog onmogelijker maakte. Toen we eindelijk beneden waren was het pad redelijk vlak met soms wat stijgen en dalen. Na 3 uur lopen zagen we eindelijk het kratermeer waar we een heerlijke kipkerrie voorgeschoteld kregen. Daar konden onze benen even rusten en onze blaren bijtrekken. Na de lunch liepen we naar een hot spring waar we even in konden zwemmen. Jammer genoeg was het water niet zo warm. Na de hot spring begon weer onze klim naar de kraterrand aan de andere kant. Wat we allemaal hadden gedaald, moesten we nu weer omhoog. Het pad bestond uit stenen waar we overheen moesten klimmen. Emmy zag er erg tegenop vanwege alle pijntjes maar Tim gaf steeds zetjes omhoog waardoor Emmy als een aapje omhoog klom. We gingen als een speer, voor ons gevoel dan. Het was weer lekker warm en we moesten vaak pauzeren om even op adem te komen. De tas van onze gids zat vol met koekjes die we allemaal op mochten eten. Na een paar keer stijl omhoog werden we ook beloond met vlakke stukken totdat we na 3 uur eindelijk op de kraterrand waren. Daar stond ons kamp al klaar en hadden we super plekje die uitkeek over een vallei. Na een groot bord rijst verlangde we erg naar wat slaap. Om 8 uur lagen we in onze slaapzakjes.

18 april konden we tot half 7 uitslapen, maar we hadden geen oog dicht gedaan door de kou en de harde ondergrond. Om half 8 vertrokken we richting de bewoonde wereld. We moesten 2000 meter dalen, en dat was best zwaar met benen die niet meer wilde meewerken. Alle spieren in onze lichamen deden zeer waardoor we er echt even in moesten komen. Eerst moesten we over rotsen naar beneden maar later liepen we de jungle in. Daar bestond het pad uit boomwortels, stenen en droge rivieren. Het was een heel lang pad, met weinig mensen en er kwam maar geen eind aan. Na 6 uur lopen kwamen we eindelijk aan op onze lunch plek aan en kregen we lekkere noodles. Na de lunch waren we er bijna. De rand van het park hadden we snel bereikt, maar toen moesten we nog een heel stuk richting de bewoonde wereld strompelen. Toen we eenmaal daar waren gingen meteen de schoenen uit en konden we eindelijk zeggen, we hebben het gedaan! We hebben veel pijn in onze spieren, onze benen en onze voeten, maar we kunnen zeggen dat we het hebben overleefd ;)
Na een uitgebreid afscheid van Anne en Bianca, ons gids en onze porters werden we met de auto terug gebracht naar Senggigi. Onderweg werden we nog beloond met een van de mooiste zonsondergangen die we hebben gezien. Om half 7 kwamen we aan in ons hotel en hebben we uitgebreid genoten van de warme douche. Daarna hebben we decadent roomservice laten komen want we konden geen stap meer zetten. Na het eten lagen we al snel op onze heerlijke matras. Zodra onze hoofden de kussens raakte, waren we vertrokken.

19 april werden we wakker met nog steeds erg veel pijntjes. Na het ontbijt hebben we heerlijk in het zwembad gelegen. Onze spieren voelen een stuk prettiger in het water. Daarnaast hebben we van onze Lazy-day gebruik gemaakt om de komende weken te plannen. De kans is groot dat jullie niet snel een verslag krijgen over wandeltochten ;)

Wij gaan nu eerst bijtrekken, maar we zitten de komende 4 dagen op een boot (zonder wifi), dus we hebben genoeg tijd om te herstellen. Tot later!